Beklemek.....

   Yalnızlık baladı bu sessiz ve usul.usul .....neşe gibi ,umut gibi, aşk gibi ,adrenalin gibi bir de sinsi belki.Bekliyorum! En zoru, en tahammül edemediğim sessiz ve sinsi hali.Ne olduğunu biliyorum ya da  bilmiyorum önemi yok ki, beklemek bu sadece.
  Penceremden dışarı bakıyorum perdemin ütüyle hafiften incelmiş ve gözenekten yoksun kalmış yerinden daha net görüyorum, hafif kar serpiştiriyor.Yılın ilk üfürükten karı olsa da beklemiştik ve geldi diyorum.Üfürükten de olsa gelmiş olması ne zaman gelecek beklentisinden daha iyidir deyip seviniyorum.Beklediğim diğer şeyler geliyor aklıma ve diyorum gelecek, sinsi hüzünlü umutlu ve adrenalin dolu olan tek ve bütün hissim içimde belirip sönerken ,evet gelecek beklediklerim diyorum.
  Beklemek diyorum, dünyanın en zor şeyi olsa gerek  En güzel şeyi beklerken de  en kötü şeyi beklerken beklediğimden önce gelen o hissin aynısı oturur içime. O nedenle beklemenin anlamı bende bi'nevi işgence halidir.Nasılsa iyi ya da kötünün ruhumda ve bedenim yarattığı bir fark bulunmamaktadır.Her ikisinde de aynı travmatik his yakamda asılı durur.Beklemek o nedenle rahatsız eder beni.Fark yaratmaz içimdeki histe zerre kadar.Araç beklemek ,sevgiliyi beklemek,ya da merak ettiğin haberin iyi ya da kötü neticesini beklemek.Bekle diyen biridir celladım, altımdaki  tabureyi deviren değil.
  Doğada bekleriz bazı şeyleri ama nettir ne zaman geleceği ve nasıl olacağı.Peki ya insanlara ne demeli.Netice değil midir çoğumuzun isteği.Neden uzatırız sonuca ulaşmayı, neden biraz bekleyin denmeden bekletilmenin işkence halini bilmeyiz.
  Ruhumda yine sancılı umutlu mutlu adrenalin dolu korkulu his dolaşıyor.Beklediğimi anlıyorum.Kendime hayır bekleme diyorum ama bekliyor ruhum ,desemde biliyorum.Oyalanacak bir şeylerde kesmiyor.Kafamın içinden bir ses istediğin kadar bununla oyalan diyor. Biliyorsun bekliyorsun.Hergün yüzlerce şeyi beklediğimi düşünüp en fazla hangisinin içimde bu travmatik dokunuşa neden olduğunu düşünüyorum.Sanırım hiçbir şekilde bilemeyeceğim , hiçbir koşulda ulaşamayacağım  sadece beklemenin sonucunda öğrenebileceğim ancak beklememin söylenmediği bilgiler beni böylesine rahatsız ediyor.
  Hala bekliyorum,sonsuzluk gibi bekliyorum,kalp sıkışması gibi hayal kurmak gibi bekliyorum.Neyi beklediğimi bilmeden ,bilsem dahi öğrenemeden ,sonucun beni nereye götüreceğini bilmeden bekliyorum.Sıkılarak ağlayarak  çok şey yapmak istercesine hiçbirşey yapmadan bekliyorum.Kara bakıyorum yılın ilk üfürükten karı, ama olsun diyorum.Perdemin gözenekten yoksun kalmış bölümünden bile görünüyor ya! Neticesinde kar o!Bekletti ama geldi.Biliyorduk beyaz ve hafifti.Aynen öyle geldi.....