Peki Ya Ben?

   Öylece korkuyorsun!
   Hem birşey yapmıyorsun hem dayanılmaz acılar çekiyorsun  ..hem de savunmasız ve yalnız susuyorsun.
Susma diyenlere inat gecenin çırpınışlarına eşlik edip- ki kapkara ve sessiz - kalabalığını bertaraf ediyorsun.
  Hem hiçbirşey olduğunu hiçliğe gittiğini görüyorsun hem ellerini kendin tutup pranga vuruyorsun.Savunmasız çırılçıplak korkularına boyun eğip hergeçen gün büyüyen  yokluğuna öylece bakıyorsun.Kocaman dili olan bir ağızsızsın sen hep kendi içine kusuyorsun...

   Öylece korkuyorsun!
  Hem acılarına yanıyorsun hem yanan acılarına acıyan canına .Kahroluyor tutunamıyorsun.Yaptıklarını bile ele alamıyor yok olmak istiyorsun.Yok bile olamıyorsun.Tuhaf serzenişler ile aynaya bakarak ağlamak istiyorsun-ki acınacak durumdaki birşeyi görmeden bile ağlayamıyorsun-.Yavaş ve temkinli adımlarla gizli ve kuytu  bir oda buluyorsun ve sessiz hıçkırıyorsun.Doğru dürüst, ayan beyan bile ağlayamadığını farkediyorsun . Nereye kadar böyle gideceğini düşünüp zayıf ve istikrarsız hayatının  neresinde elle tutulur olduğunu ve ilk defa  kim olduğunu hatırlamaya çalışıyorsun ,elbette bulamıyorsun.Birkez olsun kendinle tanışmayan sen çekmediğin fotoğrafları albüme yerleştirmeye kalkışıyorsun.Ruhunun karanlık dehlizlerinde arayış içinde devinirken aradığın kendini az da olsa buluyorsun.Esir olmuş ruhunla onlarca yıl yol almış bedenindir artık kendin.Çünkü yolun başında'' peki ya ben?'' demedin.