Kendim İçin Yemek Yiyorum!

  Alevliydi aşkımız tutkulu ,çok fena,bir yıl oldu ayrılalı hatta iki ay.E eee sayıyorum sanırım ama hayır sanmayın kendisini,tadını,kokusunu özlediğimden .Duruşunu özledim sadece  hissettirdiklerini özledim.Onunlayken yalnız kalmayışımı her daim onunla güçlü hissedişimi özledim.Belli belirsiz geliyor hatıralarıma artık.Çok ırgalamıyor ve canımı acıtmıyor ilk zamanlardaki gibi.
  Bazen görüyorum onu, karşıma çıkıyor istemsizce tabii...ama ilk zamanlardaki gibi ürpermiyorum....Hasret duymuyorum.Zaman en iyi ilaç cümlesi klişe bir gerçek.Gerçekten, çünkü biliyorum!
 Umursamıyorum artık onu ,eminim o da beni.Eminim kendine yeni sevgililer buluyordur.Yeni esirler ediniyordur; zinciri kırıp kıramayacakları belirsiz ölümcül ve tutkulu bir aşk arayanları özenle seçiyordur....
 Aşkımızın ilk zamanları ve hatta sonuna kadar onsuz olmak istemediğimi hatırlıyorum.Hergün kendisini yenileyen bir sevgiliydi...bense tükendiğimi hissediyordum.Hergün ona kavuşmanın heyecanını duymama rağmen yukarıya çıkamıyor aksine dibe indiğimi hissediyordum..Sanırım buydu ayıran bizi.Bencil sevgili.!!!
  Kendimi yenilemek şöyle dursun canımdan hergün, heran birşeylerin eksildiğini hissediyordum.10 yıl olmuştu dudaklarımızla başlayan aşkımız; ve sonra tüm bedenimi zaptetti.Mutluydum zaptından ama bir tuhaflık vardı.Biliyordum bir tuhaflık vardı! Bencildi bu ilişki başından beri ,tek taraflıydı...ama şehvetliydi  ,ilk günkü gibiydi onun açısından, bendeyse daha tutkulu daha artan.Artması iyi değildi diye düşündüğümü hatırlıyorum.
   Sizce de öyle değil mi?Ne kadar artarsa bir duygu, ne kadar  fazlalaşırsa , barındığı bünyeye -mutlulukta olsa- zarar vermez mi?Evet zarar verir.Mantıklı olmak gerekliydi.Duygularımın patikasından geçerken mantığa binmeliydim.Olamazdı yapamazdım, ben ben olmaktan çıkıyordum...Soluyordum...Artık daha yorgun daha agresif oluyordum...Zarar veriyordu bu ilişki bana bitmeliydi...Yoo hayır sebebi o değildi.Nasıl olabilirdi ki oydu rahatlamamı sağlayan.Düşüncelerimi dağıtan....Biraz daha sürmeliydi  ilişkimiz nasılsa bırakabilirdim bana gerçekten zarar verdiğini anlarsam.Oysaki veriyordu ben görmüyordum veya istemiyordum.Bu ona olan bağlılığımı inkar ediş şeklimdi.Sorun tam da buydu ,ona olan bağlımlılığımı görmemek ve  kabullenmemek.

  Tam bir yıl iki ay oldu aşkımız son bulalı....Hiç özlemiyorum.Biraz sancı da çeksem ilk zamanlar ; hangi aşkta yoktur ki sancı diyorum.Kendime geliyorum artık daha iyiyim biliyorum.Yenileniyorum hayatımı kendi ellerime yeniden alıyorum.Tatlarımı yeniden keşfediyorum ,vücudumu yeniden tanıyorum.Neleri yapabileceğimi görüyorum.Her sabah kapalıda olsa hava neşeyle tüy gibi uyanıyorum....veeee herşeyden ,hepsinden önemlisi kendim için yemek yiyorum.Hoşçakal mr.sigara artık senin için değil kendim için yaşıyorum!!!!!!!!